Aπόψεις, σκέψεις και παραξενοι συναισθηματισμοί.
Mια βόλτα στο καλοκαιρινό Λονδίνο,
γεμάτη μουσική (και ελάχιστο World Cup...).
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΣΤΟ HYDE PARK (ΞΑΝΑ...)
British Summer Time
Hyde Park, London UK
Παρασκευή 04.07.2014
Το British Summer Time είναι ένα φεστιβάλ που διοργανώνεται στο κεντρο του Λονδίνου, σε μια αχανή έκταση, κυριολεκτικά στην καρδιά του Hyde Park. Στον κυρίως χώρο του φεστιβάλ λειτουργούν 4 stages, στα οποία από τις 3 έως και τις 13 Ιουλίου ανέβηκαν μεταξύ άλλων οι 10CC, Sir Tom Jones, Arcade Fire, Backstreet Boys, Wild Beasts, Band of Skulls, Black Sabbath, Spiritualized, Boyzone, Faith No More, Neil Young, Hell, The Libertines, Motorhead, The National, The Pogues, Soundgarden, Soulfly. Πολλές από αυτές τις εμφανίσεις αποτέλεσαν ιδιαίτερα σημαντικά καλλιτεχνικα γεγονότα (στο οριο της υστεριας), δεδομενου ότι η ζωντανη μουσική αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό του καλοκαιριού στη Βρετανία, αλλά και γιατί καποιες ήταν reunions, καποιες αλλες (ίσως) οι τελευταιες καλλιτεχνων/σχηματων, αλλες οι μοναδικες στο Ηνωμενο Βασίλειο για φετος. Χαρακτηριστικό παραδειγμα το reunion των The Libertines οπου εκτυλιχθηκαν απιστευτες σκηνες παροξυσμου και συνωστισμου, με τραυματιες και καρδιακά επεισόδια. Το BST είναι ένα απο τα σημαντικότερα γεγονότα του καλοκαιριού για το Νησί και, παρόλο που οι συναυλιες δεν καλύπτουν όλες τις ημερες της εβδομαδας, ο χωρος παραμενει ανοικτος και λειτουργικός καθημερινα, καθώς όλη την υπολοιπη εβδομαδα οι υποδομές εστιασης (bars, restaurants καθε ειδους και προελευσης, fast/junk food κλπ κλπ) και διασκεδασης (λουνα παρκ, παιχνίδια, zumba classes) διατιθενται στους Λονδρεζους με ελευθερη εισοδο, το main stage μετατρεπεται σε μεγαλο θερινο σινεμα, αλλα και τα μικροτερα stages φιλοξενουν stand-up comedy και κουκλοθεατρο.
LONDON CALLING
Επέλεξα συνειδητά να παρακολουθήσω μονο την ημερα με headliners τους Black Sabbath (δεν πηγα πχ την προηγουμενη στους Arcade Fire, Band of Skullls κλπ) γιατι θεωρουσα το line up (για πολυ συγκεκριμενους προσωπικους λογους τους οποίους ως το τέλος θα εχετε καταλαβει ελπιζω) ονειρεμενο και once-in-a-lifetime.
Παντως, περα απο κλισε και εντυπωσιασμούς, το Λονδίνο “ζούσε στον ρυθμό του BSH”. Ειναι εντυπωσιακό, σε μια αχανή πόλη, να βλέπεις απο πολύ νωρίς, για δύο μέρες σε διαφορες περιοχες του ευρύτερου κεντρου της, νέους (και όχι τόσο νέους) ανθρώπους με Βlack Sabbath (ή την επόμενη μέρα με The Libertines) tshirts, παρα πολλούς «σωσίες» του Pete Doherty ή old-school punks με Motorhead tshirts να κυκλοφορούν παντου, να κατευθυνονται στο σημείο συνάντησης με την παρεά τους, σε μια pub για ζεσταμα ή στον σταθμό του Μετρο για να πανε απο νωρις στο live. Eιναι ομορφο το vibe αυτο στην πόλη, που μόνο η μουσική και το ποδόσφαιρο μπορούν να προκαλέσουν. Και εκεινες τις μέρες είχαμε και τα δύο σε αφθονία!
Αυτη θα ηταν η πρωτη μου συναυλία στο Hyde Park και αποφάσια να την απολαυσω απο νωρίς, περπατωντας προς τον χωρο του φεστιβάλ μεσω Kensington Gardens και Hyde Park, σε μια εκπληκτικά ηλιολουστη και ζεστη μέρα. Παρατηρούσα γύρω μου ενα ετερόκλητο πλήθος να κατευθύνεται στις εισοδους, και προσπαθουσα να διαπιστωσω ποσοι πηγαιναν εκει για τους Motorhead και πόσοι για τους Black Sabbath, αναζητώντας έναν αξιοπιστο και αντικειμενικό τρόπο:
1. Τσεκαρα τα tshirts (αγαπημενο συναυλιακό άθλημα): χωρις να μετραω ενα προς ενα, η γενική εικονα γυρω μου δειχνει ισοπαλια.
2. Ανοιξα το BSH app: το “What’s Hot” Section (όπου οι χρηστες ψηφιζαν τα πιο δημοφιλη acts), υπερ των Sabs με διαφορά. Το “Schedule” Section ένας θρίαμβος! Εδώ ο χρηστης μπορουσε να φτιαξει το δικο του προγραμμα παρακολουθησης των διαφορων acts και να δεχεται alerts 10’ πριν από καθε εμφανιση, ενω τα στοιχεια απο ολους τους χρηστες συγκεντρωνονταν για να δειξουν τα πιο δημοφιλη acts συνολικά.
ΟNE HAPPY FAMILY
Προφανως λοιπον οι περισσοτεροι ηρθαν για τους Black Sabbath, και πολύ σωστά η συγkεκριμένη μερα είχε βαφτιστεί (αντι British Summer Time) Black Sabbath Time. Oχι ιδιαίτερα εμπνευσμένο αλλα εύστοχο και αντιπροσωπευτικό της καταστασης. Στο Main Stage (ή Great Oak Stage αφου εχει στηθει στο συγκεκριμενο σημειο του Hyde Park και με το ντεκορ του αποτελει φυσικη συνεχεια των μεγαλων βελανιδιων που το περιβαλουν) όμως, εχουν ηδη ανεβει οι Soulfy. H ωρα κοντευει 3 το μεσημερι και οι αδελφοι Cavalera δινουν το πιο δυνατο show που εχω δει εγω τουλαχιστον απο εκεινους, με οποιοδηποτε σχημα τους, εδω και πολλα χρονια. Η παρουσία του Igor, τον οποιο αποθεωνουν σε καθε ευκαιρια τοσο ο αδελφός του Max οσο και το κοινο, τους εχει ανανεωσει. Ξεκινησαν το συντομο (7 κομματια) σετ τους με το Prophecy και ολοκληρωσαν με το medley Jumpdafuck/Eye for an Eye. Εννοειται οτι το Hyde Park σειστηκε στο Arise και χοροπηδησε σύσσωμο στο Roots Bloody Roots…
ΗIT THE LIMELIGHT, MAKE MY DAY
H θεση των Motorhead στο σημερινο line up και η κατα συνεπεια περιορισμενη διαρκεια του show τους (60’ – 9 κομματια) ειναι προφανως αποτελεσμα της φυσικής κατάστασης του Lemmy. Αλλα ο Lemmy, εστω και τοσο κατοπονημενος, ειναι παντα ο Lemmy. Εστω κι αν παιζει μεσημεριάτικα σαν ανερχόμενη νεοεμφανιζόμενη μπάντα. Έστω κι αν χρειαστηκε περισσοτερο απο το μισο σετ, ενα δυσαναλογα μακροσυρτο drum solo του Mikkey και βοηθεια στα φωνητικα του Killed Βy Death για να βρει τη φορμα του, o Lemmy επανηλθε δριμυτερος με μια ε κ π λ η κ τ ι κ ή εκτελεση του Ace of Spades, μια συγκινητική παρουσιαση της μπαντας (“Don’t forget us, we are Motorhead and we play rock ‘n’ roll”) και ενα ανατριχιαστικό Overkill για το τελος. Mad Respect! Setlist: Damage Case. Stay Clean, Over the Top, Lost Woman Blues, Doctor Rock, Going to Brazil, Killed by Death, Ace of Spades, Overkill
Ο ΘΕΟΣ
Αμεσως μετα, το απολυτο highlight του BST: το main stage μεταβαλεται σε γαμηλια δεξιωση, τα παντα καλυμμενα με λευκο υφασμα και διακοσμημενα με ανθοσυνθεσεις, ενα αναλογιο στη μεση της σκηνης και... κυριες και κυριοι, οι Faith No More live μετα απο 2 χρόνια! Mαυροντυμενοι παστορες μεσα σε αυτο το γαμηλιο σκηνικο, εχουν την τυχη να διαθετουν τον (επιτρέψτε μου μια προσωπική αποθέωση) απολυτο frontman, Mike Patton! Ο τυπος αυτος, με την χαρισματικη φωνη των 6+ οκταβων την οποια μπορει να κανει κυριολεκτικα ο,τι θελει, σε προκαλει να τον ακους και να τον (παρ-)ακολουθεις στην οργανωμενη του παρανοια (σημαντική απώλεια στις συναυλιακες μου εμπειριες θεωρω το οτι εχασα την εμφανιση του με τον Rahzel στο Αν Club το 2003...). Αυτη ειναι η τριτη φορα που βλέπω τους FNM live. Καθε φορα, απο την πρωτη στο Θεατρο Βραχων το 2009, σκεφτομαι πόσο ελειψαν απο τη μουσική και ποσο λειπουν οι ιδεες τους απο τη δισκογραφια εδω και 17 χρόνια. Οι τυποι αποθεωθηκαν και αποθεωσαν, το σετ τους ηταν ενα διαρκες sing-along (“did your balls just collectively drop?” μας ρωτησε απο μικροφωνου αυτος ο ultra cool τυπος μετα το “Easy” το οποίο τραγούδησαν μαζι του ΟΛΟΙ), ενω ηταν οι πρωτοι και μοναδικοι (πλην των headliners Black Sabbath) που εκαναν encore με ενα καινουριο κομματι (με τον Roddy Bottum στη φωνη), και κλεινοντας με (οχι οποιο κι οποιο, αλλα) το We Care A Lot! Απίθανη εμφάνιση, σίγουρα το setlist ειχε ελλείψεις, αλλά η μπάντα ήταν ά ψ ο γ η! Setlist: Zombie Eaters, From Out of Nowhere, Epic, Caffeine, The Gentle Art of Making Enemies, Easy, Midlife Crisis, Everything's Ruined, Cuckoo for Caca, King for a Day, Ashes to Ashes, Leader of Men, Hang Up The Phone Motherfucker!, We Care a Lot
Ο ROCKSTAR
Η παρασταση των FNM δεν μου επετρεψε να προλαβω το συντομο acoustic set των Wolfmother στο μικροσκοπικο Sony Music Unlimited Stage, οποτε μετα τον απαραιτητο ανεφοδιασμο σε βρωσιμα και πόσιμα, επιστρεφω στο Main Stage. Τους τυπους που ειχαν το δυσκολο εργο να παιξουν εκει μετα τους FNM δεν ξερω αν ηθελα διακαως να τους δω live, δεν είναι ακριβως αυτό που αποκαλούμε με το κλισέ “συναυλιακό απωθημένο”, αλλα σιγουρα το χρωστουσα στον εαυτο μου. Οι Soundgarden, oπως και η Εθνική Γερμανιας εναντιον της Γαλλίας την ίδια ώρα, εκαναν μια «επαγγελματικη εμφανιση, χωρις ιδιαιτερες εξαρσεις, η οποια τους επετρεψε να φυγουν νικητες». Btw ούτε συζητηση για public viewing του αγώνα, ειδικά εφόσον εμείς η Αγγλία έχουμε γυρίσει σπίτι και σήμερα παιζουν οι δύο ίσως χειρότεροι ποδοσφαιρικοί μας εχθροί... Ο rockstar που ονομαζεται Chris Cornell μας ξεκαθαρισε απο νωρις οτι “If you’re here for Black Sabbath this will be annoying, but hey! We’re here for Black Sabbath too…”. O θεουλης Mike Mcready (οι Pearl Jam επαιζαν στο Λονδινο λιγες μερες μετα) συνοδευσε τους Soundgarden σε μια σουπεραγνωριστη εκτελεση του Superunknwown, και ο Chris συνεχισε να μιλαει πολυ αναμεσα στα κομματια (επειδη «καθε κομματι ειναι σε αλλο κουρδισμα και ο Κim πρεπει να αλλαζει συνεχεια κιθαρα», αλλα και) επειδη η περιοδεια αφορά στα 20 χρόνια του Superunknown το οποίο φυσικά σημερα παίζουν ολοκληρο (για τριτη και τελευταια φορα συμφωνα με τον Cornell), και καθε κομματι εχει μια μικρη ιστορια. Setlist: Let Me Drown, My Wave, Fell on Blacκ Days, Mailman, Superunknown, Head Down, Black Hole Sun, Spoonman, Limo Wreck, The Day I Tried to Live, Kickstand, Fresh Tendrils, 4th of July, Like Suicide.
Ηταν η μοναδικη μπάντα που δεν καταφερε να με κρατησει στο Great Oak Stage ως το τελος του σετ της, μαλλον γιατι ηθελα πολύ να δω για πρωτη φορά τους Wolfmother στο Τhe Barclaycard Theater. Δεν τα καταφερα, όπως και πολλοι αλλοι, αφου η σχετικά μεγάλη τεντα ηταν “sold out”. Aντι για τους Wolfmother επεσα πανω στους Turbowolf, μια παραξενη εμφανισιακά και μουσικά αλλα ενδιαφερουσα μπαντα, που επαιζε ταυτόχρονα στο Summer Stage μπροστα σε πολυ κοσμο, και την οποια παραδεχομαι οτι δεν γνωριζα αλλα μαλλον καπου, πολυ συντομα θα ξανασυναντησω.
Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ
Και ενω τα συννεφα αρχισαν να μαζευονται επικινδυνα (how appropriate…), ηρθε η στιγμη να δω για δευτερη φορα μεσα σε λίγους μήνες τους (κανονικους – τα εχουμε πει και παλιότερα, μην τα ξαναλεμε...) Βlack Sabbath! O,τι είχα να πω για τους Black Sabbath το εχω ηδη καταθεσει (εδώ) και δεν αλλαζω το παραμικρο! Αλλωστε ισχυουν ολα μεχρι κεραιας, 7 μηνες και καμποσα live μετα. Για την συγκεκριμενη εμφανιση θα δανειστω μονο την (υπο βροχη) κραυγη μιας κοπελιτσας μολις ολοκληρωθηκε το encore: “aaaaaA-M-A-Z-I-N-G!!!!” Aπο το ξεκινημα με το War Pigs και ολοκληρη τη σκηνη να προβαλει videos που βλεπουμε καθημερινα στις Ειδησεις με πρωταγωνιστες ολα τα war pigs του Σημερα και του Χθες, μεχρι την «laser βροχη» που ανακετευτηκε με την αληθινη βροχη στο ομοτιτλο, εως το encore με το Paranoid (και teaser intro το Sabbath Bloody Sabbath). Και απο την ανακοινωση του Ozzy για το wedding anniversary τους με την Sharon (η οποια δεν ανεβηκε στη σκηνη παρα τις εκκλησεις του συζυγου), την οποια ακολουθησε το φρενηρες Fairies Wear Boots (…) μεχρι το καταιγιστικο drum solo του Toμ Kλαφίτος – εισαγωγη ουσιαστικα για το Ιron Man. Setlist: War Pigs, Into the Void, Snowblind, Age of Reason, Black Sabbath, Behind the Wall of Sleep, N.I.B., Fairies Wear Boots, Rat Salad, Iron Man, God Is Dead?, Children of the Grave, Paranoid
Δεν ήταν ιδέα μου: Εκεινη την Παρασκευη νυχτωσε πιο νωρις στο Λονδινο...
ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ
Tην επομένη επελεξα να μην ταξιδεψω ακομα μεχρι το Knebworth, θυσίασα τους Iron Maiden και την αναπαρασταση της αερομαχιας από τον Βruce Dickinson, για χαλαρη βολτα στο Λονδινο και παρακολουθηση αγωνων για τους 16 του World Cup σε pubs μαζι με παρα πολλους Βελγους και Ολλανδους (δεν ξερω πως βρεθηκαν τοσοι πολλοι και τοσο οργανωμενοι σαν να πηγαινουν στο γηπεδο, αλλα ειχε πλακα...). Ηταν δεδομενο οτι αφου η Εθνική Αγγλίας ειχε ηδη γυρισει σπιτι, σε κανενα φεστιβαλ δεν θα υπηρχε public viewing των αγώνων και ηδη για χαρη του ΒSH και των Sabs ειχα θυσιασει Γαλλια – Γερμανια και Βραζιλια – Κολομβία...
ON HOLY GROUND
Sonisphere
Knebworth, Near Stevenage, UK
Κυριακή 06.07.2014
To Knebworth γιορταζει φετος τα 40 χρονια του σαν συναυλιακος χωρος και το ταλαιπωρημενο Sonisphere ειναι το event που θα τιμησει αυτη την επετειο. Ενα υπερπληρες τριημερο στο οποιο τα πέντε (5) stages φιλοξενουν ενα πολυσυλλεκτικό, υπερπλήρες και controversial line up: The Prodigy, Iron Maiden, Metallica, Alice In Chains, Τherapy?, Slayer, Anthrax (με δυο εμφανισεις παρακαλω, σε 2 διαφορετικα stages και το τελειοτερο «ΝΟΤ» καπελο στο merchandise τους – δυστυχως sold out...), Electric Wizard, Mastodon, Limp Bizkit, Deftones, HIM, Ghost, Winery Dogs, Dream Theater (oι δυο τελευταιοι στο ιδιο stage αλλα – εννοειται – σε διαφορετικες ημερες για να αποφευχθουν «αμηχανες συναντησεις»...). Το συντομο και ανετο ταξιδι με τρενο απο το Λονδινο στο Stevenage και το ακόμα πιο συντομο με shuttle bus (για 10 λιρες εξασφαλιζεις την ανετη μετακινηση σου απο τον σταθμο ως την εισοδο του συναυλιακου χωρου και την επιστροφη σου, οποιαδηποτε ωρα της ημερας κατα τη διαρκεια του φεστιβαλ), με εφεραν στην εισοδο του Knebworth Park οπου για πολλα στρεματα (κυριολεκτικα «οσο πιανει το ματι») εβλεπα μονο σκηνες, αλλα και στο βαθος το συμβολο του Κnebworth, το καστρο του. Ηταν λιγο μετα τις 12 το μεσημερι και το απεραντο camping, χωρις λασπες αλλα με παρα πολλα σκουπιδια (κυριως αδεια κουτια μπυρας και μπουκαλια αλκοολ) μολις ξυπνουσε. Στον κυριως χωρο του φεστιβαλ εντυπωσιακος ηταν ο αριθμος των καθε ειδους καταστηματων, απο (εννοειται) καθε ειδους εστιατορια, μπαρ και merch booths μεχρι ΑΤΜs, tattoo parlours και περιπτερα οπου με 5 λιρες φορτιζες κινητο, tablet και οτιδηποτε επαναφορτιζομενο.
Ο ΧΑΒΑΛΕΣ
Το Saturn Stage, αν και το δευτερο σε μεγεθος/ιεραρχια του Sonisphere, ενα τεραστιο stage by any other measure, αλλα στο αχανες Κnebworth ναι, ηταν απλα η δευτερη σκηνη. Εκει μεσημεριατικα, μπροστα σε παρα πολυ κοσμο οι Reel Big Fish με τον ska-punk χαβαλε τους, ανέλαβαν να με καλωσορισουν στο Sonispher. Αρκετα ενδιαφεροντες και ο,τι πρεπει για Κυριακη μεσημερι καλοκαιριου (αν και θα τους προτιμουσα καπου παραθαλασσια), ταλαιπωρηθηκαν απο τεχνικα πρoβληματα και διακοπες ρευματος, βασιστηκαν σε δικο τους υλικό, περασματα απο γνωστα κομματια, αλλα και αξιοπροσεκτες διασκευες, αλλες αναμενομενες και αλλες οχι. Set list: Everything Sucks, Good Thing, Everybody's Drunk, Sell Out, Another F.U. Song , Everyone Else Is an Asshole, I Want Your Girlfriend to Be My Girlfriend Too , Imperial March, Where Have You Been, S.R., Beer / Self Εsteem (offspring cover), Take On Me (a-ha cover)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ & ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΡΕΜΑΛΙΑ
Το πολυ σφιχτο προγραμμα, με max 15 λεπτα κενο μεταξυ των acts (5’ περιπου ηταν η αποσταση μεταξυ Apollo – Saturn stage), δεν αφηνε πολυ χρονο για βολτα και προσανατολισμο στο αχανες Knebworth Park. Ευτυχως (...;) στο Apollo (main) Stage ακολουθούσαν oι Μastodon τους οποιους δε θα με πειραζε απλώς να ακουσω χωρις να παρακολουθω το show τους, οποτε μετα τα 2 πρωτα κομματια αποφασισα να περιπλανηθώ αναμεσα στις διαφορες ετεροκλητες φυλες του Sonisphere: Mεταλαδες καθε ηλικίας, hippies, οικογενειες με παιδια, απλοι ανθρωποι που αυριο το πρωι θα επιστρεψουν σε καποιο cubicle στο City, μεταμφιεσμενοι ή απλώς περιεργα ντυμενοι, γυμνοι, λασπωμενοι, μεθυσμενοι, ξεμεθυστοι, αγορια, κοριτσια, ολες οι ηλικιες, ολα τα μουσικα γουστα, αλλα και πολλοι bullies που προκαλουσαν χωρις λογο και, οπως εμαθα την αλλη μερα ειχαν ηδη στειλει το προηγουμενο βραδυ καποιο νεαρο στο νοσοκομειο σε κωμα, μετα απο ξυλοδαρμο στο camping. Εντονη και εδω η παντελης απουσια καθε αναφορας ή με οποιονδηποτε τροπo παραπομπης στο World Cup. Eιπαμε: αφου δεν παιζει η ομαδα μας δεν υπαρχει το τουρνουα... Στο φοντο οι Mastodon ακουγονταν πολυ ωριμοι, πολυ πιο δυνατοι, γενικα «ετοιμοι». Set list (με καθε επιφυλαξη): Oblivion, The Motherload, Blasteroid, Black Tongue, Divinations, Crystal Skull, Megalodon, Chimes at Midnight, High Road, Aqua Dementia.
Η περιπλανηση με οδηγησε πισω στο Saturn Stage για τους Dropkick Murphys που ηρθαν απο τη Βοστωνη με ολη την Κελτικη αλητεια και το θρασος. Ξεχαστε τους Flogging Molly με το “ανωδυνο πολιτικοποιημενο ξεφαντωμα”, εδω τα πραγματα ειναι σοβαρα, βρωμικα και δεν χρειαζονται πολιτικη επιφαση… Ξεκινουν με το “The Boys Are Back”, και για 45 λεπτα στηνουν ενα party το οποιο ολοκληρωνεται με την δικη τους εκτελεση στο «Dirty Deeds» (τι ποιο Dirty Deeds?) και βεβαια την κομματάρα I’m Shipping Up To Boston που τους εκανε παγκόσμια γνωστους μεσω της ταινιας Τhe Departed. Setlist: The Boys Are Back, Citizen C.I.A., Black Velvet Band, Don't Tear Us Apart, Going Out inStyle, Prisoner's Song, Jimmy Collins' Wake, Johnny, I Hardly Knew Ya, The Walking Dead, Rose Tattoo, Out of Our Heads, Dirty Deeds Done Dirt Cheap (AC/DC cover), I'm Shipping Up to Boston
ΣΕΒΑΣΜΟΣ & ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ
Το επομενο act στην κεντρικη σκηνη, και ενας απο τους βασικοτερους λογους που ειμαι εδω, ειναι οι Αlice In Chains.
Προσωπικος θαυμαστης του late, great Layne Staley, δεν καταφερα να δω τους ΑΙC πριν τον χασουν, αλλα ο William
DuVall προσεγγιζει το υλικο με σεβασμο και δειχνει να εχει τις ευλογιες του Layne. Αν και η χροια του τον θυμιζει πολυ εντονα,
δεν σου δινει σε καμια στιγμη την αισθηση οτι μιμειται.
Ειναι στιγμες που νομιζεις οτι οι trademark διφωνιες με τον Jerry Cantrell ερχονται κατευθειαν απο κει πανω. Δεν θα ειναι ποτε οι
ιδιοι, τιποτα δεν ειναι το ιδιο, αλλα ολο το Κnebworth παρακολουθει με προσοχή και κατανυξη, τραγουδάει και χορεύει
καθε στίχο και κάθε νότα. Με την ιδια κατανυξη ο DuVall λεει πως «νιωθουν ευλογημένοι παιζοντας σημερα
«Οn Holy Ground»”, o Jerry μας ευχαριστει, ο Μike επισης, ενα ονειρικο σετ ολοκληρωνεται με Would? & Rooster
(dedicated απο τον Jerry “to those who serve”) και, αν η μερα τελειωνε right there and then, δεν θα με ενοχλουσε
καθολου. Ενα σετ μολις 60 λεπτων με αφηνει πληρη και καμμία αλλη στιγμη της ημερας δεν πλησιασε καν το
vibe των δύο τελευταιων κομματιων και την ενταση στην ατμοσφαιρα. Το highlight του ταξιδιου μου, ισως και ολοκληρου
του φετινου συναυλιακου καλοκαιριου μου. Setlist: Them Bones, Dam That River, Again, Check My Brain,
Hollow, Man in the Box, No Excuses, It Ain't Like That, We Die Young, Stone, Would?, Rooster
ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ & ΧΑΟΣ
Ακολουθει ενα πολυ μεγαλο διλημμα: Τherapy? στο Βohemia Stage ή Dream Theater στο Saturn Stage? Ξερω πολλους που θα σκεφτονται «ποιο δίλημμα ρε φιλε, πλακα κανεις;», αλλα εχοντας δει και τα δυο σχηματα πολυ προσφατα και ξεροντας οτι ειναι σε μεγαλη φορμα, η με διαφορα ενος δεκαλεπτου παραλληλη παρουσια τους σε δυο stages ειναι διλημμα... Οι Dream Theater ξεκινουν νωριτερα και εχουν πραγματικά πολυ κοσμο. Πολυ πιο δεμενοι σε σχεση με την εμφανιση τους το 2011 στο Terra Vibe, o Mike Mangini εχει δεσει για τα καλα, οι υπολοιποι παραδιδουν σεμιναριο οπως παντα, αλλα για μια ακομα φορα κατι δε μου παει στην ερμηνεια του James LaBrie. Ο συγκεκριμενος τραγουδιστης καθε φορα με προβληματιζει… Χωρις αμφισβητηση κορυφαιος, ειδικα στο studio και κυριως στις solo δουλειες του, αλλα για μενα αναξιοπιστος. Δεν τον εχω πετυχει να εχει την ιδια αποδοση σε δυο συνεχομενα live… Ξερω τι θα πειτε αλλα δε μου ταιριαζει με αυτη τη μπαντα… Anyway, μια τυπικη φεστιβαλικη εμφανιση των DT που, χωρις να μας αφηνουν αφωνους, δινουν ξεκαθαρη απαντηση σε οσους ειχαμε το διλημμα αναμεσα σε αυτους και τους Therapy?... Oι οποιοι Therapy? εχουν ηδη ξεκινησει την εμφανιση τους η οποία τιτλοφορειται «Therapy? Playing Infernal Love», αφου παιζουν ολοκληρο ενα απο τα επιδραστικοτερα αλμπουμ τις καριερας τους αλλα και ολοκληρης της μουσικής της τελευταιας εικοσαετίας. Eνω οι Dream Theater ξεκινουν το Οn The Backs of Angels πεταγομαι (εχω χρονο…) στο Bohemia Stage, μια τεραστια τεντα τσιρκου για να βρω την απαντηση στο δίλημμά μου. Λιγο οι εκπληκτικοι DT, λιγο η καταμεστη και αποπνικτικη τεντα, το διλημμά μου δεν υφισταται πλεον. Επιστρεφω με τις τελευταιες νοτες του On The Backs… Ο κοσμος εχει υπερδιπλασιαστει, αναμεσα στα κομματια ακουγεται απο το βαθος το soundcheck των Metallica και ο φανερα ενοχλημενος John Petrucci διοχετευει την οργη του σε απιστευτα solos. Μας αποχαιρετουν με το παντα μοναδικο Pull Me Under και εγω σπευδω στο Bohhemia Stage οπου επκρατει το απολυτο χαος! Fans καθε ηλικίας (κυριολεκτικα!) σε κατασταση αμοκ, κανουν crowd surfing μετά μανίας! Αποφασιζω οτι χρειαζομαι ποτο για να αντιμετωπισω αυτη την κατασταση (μονο το hit του Sonisphere, Jagermeister Pepsi, μπορεί να με βοηθησει αυτη τη στιγμη…), ακριβως τη στιγμη που ο Andy Cairns ανακοινωνει οτι το set τους τελειωσε αλλα πηραν αδεια για δύο ακομα κομματια, ενα απο τα οποία ειναι «an Irish folk song»... Potato Junkie, το ρεφραιν “I'm bitter, I'm twisted James Joyce is f@#*κing my sister” ακουγεται σιγουρα μεχρι την πατριδα τους τη Βορεια Ιρλανδια, και υπαρχει σοβαρη περιπτωση η τεντα να εκτοξευτει στη στρατοσφαιρα! Το Screamager που ακολουθει κανει τα πραγματα ακομα χειροτερα, το οutro πρεπει να διαρκει κανενα 5λεπτο, οι Therapy? Κλεινουν την εμφανιση τους με ενα συντομο Μetallica medley outro περασμα, ο Αndy μας αποχαιρετα οπως συνηθιζει με ευχαριστιες γιατι τους κανουμε να παιζουν ακομα, για μας που τους κραταμε ζωντανους, και μας στελνει ολους αρο-αρον στους Metallica. Αν χρειαζομασταν ζεσταμα, αυτο ηταν το ιδανικο. Αλλο ενα Jager-Pepsi για το δρομο...
Dream Theater setlist: False Awakening Suite, The Enemy Inside, The Mirror, Lie, On the Backs of Angels, The Looking Glass, Along for the Ride, Overture 1928, Strange Déjà Vu, Pull Me Under
Therapy? Setlist: Epilepsy, Stories, A Moment of Clarity, Jude the Obscene, Bowels of Love, Misery, Bad Mother, Me Vs You, Loose, Diane, 30 Seconds, Extras, (encore) Potato Junkie, Screamager
ΑΡΧΗΓΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Δεν χρειαζοταν να μας διωξει ετσι ο Andy, οι Metallica δε βγαινουν ποτε στην ωρα τους... Δεν ξερω αν το concept “Metallica By Request” αντιμετωπιστηκε απο τη μπαντα σαν πρόκληση ή ευκαιρία, η αρχικη ιδεα παντως ηταν εξαιρετικη και μπορουσε να εξελιχθει σε παρα πολυ ενδιαφεροντα live. Οτιδηποτε ομως αφηνεται στα χερια του κοινου, εχει αμφιβολο και μη ελεγξιμο αποτελεσμα. Οπως εχουν δηλωσει κατα καιρους και οι ίδιοι οι Metallica, περιμεναν από τους fans να κανουν πιο ενδιαφερουσες επιλογες ωστε να εμπλουτιστει το setlist απο κομματια που δεν παιζονται πολυ συχνα. Περισσοτερα απο 100.000 ατομα περιμεναν με αγωνια τους Metallica, λιγες μονο μερες μετα την αμφιλεγομενη headline εμφανιση τους στο Glastonbury. Αδιαφιλονικητoι headliners οχι μονο της σημερινης μερας αλλα ολοκληρου του φεστιβαλ, ηταν οι μοναδικοι που καθυστερησαν (15’) να βγουν στη σκηνη, αλλα οταν βγηκαν αποθεωθηκαν! Το stage show υπερπαραγωγη με απιστευτες εντυπωσιακες προβολες και διόροφη σκηνη στην οποια εκαναν ολοι τους πολλα χιλιομετρα, η μπαντα σε φορμα, ο ηλιος ακομα ψηλα, o Jaymz να αναλαμβανει πολλα κιθαριστικα καθηκοντα και ολα τα ακουστικα θεματα, o Kirk ποζαριστός, το setlist αναμενόμενο. Μετα το απαραίτητο video-intro για το By Request και το καθιερωμενο The Ecstasy of Gold (με video αφιερωμα στον μακαριτη πλεον Eli Wallach), οι ‘tallica μας επιτιθενται: Battery, Master of Puppets, Welcome Home (Sanitarium), Ride the Lightning, The Unforgiven, Fuel, Lords of Summer, Sad But True, Fade to Black, Creeping Death, One, For Whom the Bell Tolls, Blackened, Nothing Else Matters, Enter Sandman, (encore): Whiskey in the Jar, ...And Justice for All, Seek & Destroy. Aν πρεπει οπωσδηπτε να ψαξουμε για εκπληξεις, ισως το Blackened και το Whiskey… Καπου στη μεση του σετ μάς υπενθυμισαν την ψηφοφορια η οποια συνεχιζοταν κατα τη διαρκεια του show μεσω SMS για το κομματι που θα εκλεινε την εμφάνισή τους (το ...And Justice που προπορευοταν απο την αρχη κερδισε τελικά με μεγαλη διαφορα). Οσο επεφτε ο ηλιος και η θερμοκρασια (κατακορυφα!), επεφτε και η αποδοση του κοινου, ισως λογω του ασταματητου sing-along απο τον πρωτο στιχο (αν οχι απο την αρχη του The Ecstasy…). Οσο ομως επεφτε η κρύα νύχτα, τοσο ανεβαινε και ζεσταινοταν η μπαντα. Οπως σε καθε live τους, το One ηταν το απολυτο highlight, μαζι με το Fade To Black. Oπως σε καθε live αυτης της περιοδειας, ο Jaymz παρουσιασε «επιφυλακτικα και ταπεινα» ενα νεο κομματι (Lords of Summer), το οποίο «ειναι εμπνευσμενο απο τα καλοκαιρινα φεστιβαλ». Οπως σε καθε εμφανιση τους τον τελευταιο καιρο, καποιοι fans ηταν on stage και δυο απο αυτους παρουσιασαν ισαριθμα κομματια. Βεβαια δεν ξερω αν οι συγκεκριμενοι δυο ηταν οι σωστες επιλογες, δεδομενου οτι αποδοκιμαστηκαν εντονα μολις απαντησαν «London» στην ερωτηση του Jaymz “Where are you from, man?”. Δεν ηταν μια αξεχαστη εμφανιση των Metallica, αλλα μια τελεια επαγγελματική εμφανιση των Metallica.
Και πραγματικά, την Κυριακή στο Knebworth δεν ελεγε να νυχτωσει…
ANTI EΠΙΛΟΓΟΥ
Απωλειες Ι: Δεν ξερω αν αυτη ηταν οντως η τελευταια ζωντανη εμφανιση τους (μαλλον οχι), αλλα σε ολο το σετ σκεφτομουν οτι αυτοι δεν ειναι οι motorhead που ξερω και μαλλον καλυτερα να σταματησουν εδω. Ομως αυτη η ανατριχιλα των δυο τελευταιων κομματιων... αυτος ο “πιο-cool-πεθαινεις” τυπος με το μουστακι και το μπασο μου ειχε λειψει πολυ… ειναι 67 ετών, αρρωστος και ταλαιπωρημενος και του φαινεται, αλλά αν δεν ξανανεβει στη σκηνη θα μου λειψει, το ξερω.
Απώλειες ΙΙ: Επρεπε αυτή να ειναι η τελευταια εμφανιση των motorhead? Μαλλον… Ακουγεται σκληρο αλλα η πραγματικοτητα ειναι σκληρη. Δεν ξερω αν θα ειναι καλο αυτο για τον Lemmy, αλλα καποιος που εζησε ολη τη ζωη του με το μοτο It's better to burn out than to fade away ξερει καλυτερα…
Απώλειες ΙΙΙ: Αν αυτη ηταν η τελευταια ζωντανη εμφανιση των Black Sabbath, ας ειναι... Αν το 13 ηταν το τελευταιο τους studio album, η κληρονομια τους δεν κινδυνευει... Αυτη η φιγουρα που κρεμεται εδω και χρονια απο το μικροφωνο στη μεση της σκηνης, σε πληρη στοιχιση με το drum set, θα μου λειψει ομως… Η μαυρη φιγουρα που αγκαλιαζει το μικροφωνο αλλοτε απο αγαπη, αλλοτε απλώς για να κρατηθει ορθια και αλλοτε γιατι ετσι γουσταρει, ο τυπακος που οποτε του τη βαρεσει χτυπαει παλαμακια και χοροπηδαει σαν παιδακι, κανει «κου-κου» αναμεσα στα κομματια και οποτε δεν νιωθει καλα περιχυνει ενα κουβα νερο επανω του και επανω μας (ισως ψυχαναγκαστικα...), ο τυπακος που μας λεει χαμογελαστα “I love you all” θα μου λειψει. Ο τυπάκος αυτός είναι μια απο τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης μουσικής. Όπως και οι δυο βλοσυροι τυποι δεξια κι αριστερα του, χωρις τους οποιους αυτος θα ηταν συνταξιουχος εργατης εργοστασιου ή σφαγειου, και η μουσική θα ήταν πάρα πολυ φτωχοτερη.
Απορίες Ι: Το οτι στη μεση του σετ των Black Sabbath (νομιζω ηταν στο Behind The Wall Of Sleep) αρχισε να βρεχει και σταματησε μολις τελειωσε το set τους, σημαινει κατι;
Απορίες ΙΙ: Γιατί ενιωσα πως οι Metallica πρεπει / θελουν να παρουν το setlist στα χερια τους και να παιξουν αυτο που πραγματικα γουσταρουν; Εχουν αλλαξει επιπεδο αλλά αισθανομαι πως κινδυνευουν να παθουν ο,τι πάρα πολλές bigger-then-life-megabands που εδωσαν μεγαλυτερη προσοχη το show και τα λοιπα paraphernalia, παρα στη μουσική τους και εχασαν το νοημα
Aπορίες ΙΙΙ: Πόσο τεράστια μπάντα είναι οι Faith No More;
Aπορίες ΙV: Γιατί ρε Layne;
Μπορειτε να δειτε φωτογραφίες εδω
