123Point of (re)View
Mötley Crüe Final Tour
Staples Center
Los Angeles, Ca
Δευτέρα, 28 Δεκεμβρίου 2015
Τους Mötley Crüe τους άκουσα πρώτη φορά το 1987 από την κασέτα που μου είχε δανείσει ο συμμαθητής και φίλος μου, Γεράνης, στο τελευταίο για την εποχή album τους Theater of Pain. Η ταινία της κασέτας μαγικά ξεδιπλώθηκε, τριάντα σχεδόν χρόνια αργότερα, και στην άλλη άκρη του κόσμου, με μένα να τους βλέπω live στο Staples Center του Los Angeles, το οποίο επιλέξανε ως τελευταίο σταθμό τής κοινής 34χρονης καριέρας τους, την οποία επιστεγάζουν με ένα συναυλιακό τριήμερο που κορυφώνεται Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2015!
Η συγκεκριμένη μέρα καταλήγει, τόσο αναπάντεχα όσο και συναισθηματικά αντικρουόμενα, φορτισμένη για μένα, αφού εκτός από τον ενθουσιασμό του ότι είναι η πρώτη φορά που συνοδεύομαι σε συναυλιακό γεγονός από το γιο μου (εξοπλισμένο με τις απαραίτητες ωτοασπίδες), στο lobby του ξενοδοχείου έρχεται η κατραπακιά ότι ο Lemmy έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια στο σπίτι του στο West Hollywood, δυο τετράγωνα πιο πέρα...
Μα πέρα από τους όποιους προσωπικούς μελοδραματισμούς,
η αλήθεια είναι ότι αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο να μιλήσεις τόσο για τους Mötley Crüe όσο και τον τρόπο που αποφάσισαν να μας αφήσουν να τους θυμόμαστε. Το όλο σκηνικό είχε εξ’ αρχής ενορχηστρωθεί πολύ καλά, με την μπάντα να ανακοινώνει το καλοκαίρι του 2014 την διάλυσή της μετά την ολοκλήρωση της εν λόγω περιοδείας, διάλυση την οποία μάλιστα επισφραγίσανε γραπτώς όλα τα μέλη ώστε να μην υπάρξουν τα κωμικοτραγικά, ετήσια σχεδόν, ‘αποχαιρετιστήρια’ πάρτυ άλλων συγκροτημάτων.
Η τετράδα βρίσκεται στο δρόμο ενάμιση χρόνο τώρα με μοναδικό διάλειμμα πάνω από ένα μήνα το διάστημα Μαρτίου-Απριλίου του ’15, έχοντας καλύψει όλες τις ηπείρους από τουλάχιστον μία φορά, και με τον τζίρο να αγγίζει τα 100 εκατομμύρια δολλάρια.
Ειδικά για το Los Angeles (απ΄ όπου όλα ξεκίνησαν για αυτούς), η έδρα των Lakers ξεχνάει τη διχρωμία μοβ-κίτρινο και υποδέχεται ένα εντυπωσιακό pop up store του συγκροτήματος με αναμνηστικά που ξεκινάνε από μολύβια και κούπες, για να καταλήξουν για τους πιο φραγκάτους ή πιο πορωμένους, σε δερμάτινα παντελόνια, τζάκετς έως ενισχυτές και κιθαρες, όλα Mötley Crüe! Αφού χαλαρά περιπλανιόμαστε στο κατάστημα παίρνουμε μπύρες και σνακς για να προωθηθούμε στις θέσεις μας. Εκεί, λίγο πριν μπούμε μέσα και ενώ το support group The Struts βρίσκεται στην σκηνή, παίρνουμε μια γεύση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει μέσα στο στάδιο. Ο γιος μου προχωράει μπροστά και γυρνάει σαστισμένος κάνοντάς μου νοήματα ‘τι στο καλό γίνεται εκεί μέσα...’. Δεν μπορώ ούτε να τον ακούσω ούτε να μιλήσω. Καθόμαστε στο πρώτο διάζωμα και αυτό που τραβάει αμέσως την προσοχή μας είναι η μινιατούρα roller coaster που ενώνει την κεντρική σκηνή με ένα μικρό παράρτημά της το οποίο βρίσκεται στη μέσα περίπου της αρένας.
Δυστυχώς, δεν έχω ούτε θέληση ούτε και υπομονή να ακούσω τους Struts, παρόλο που ακούγονται ευχάριστα ρετρό και ευχάριστα Εγγλέζοι. Έχω διαρκώς την εντύπωση ότι ο τύπος επαναλαμβάνει το ίδιο τραγούδι ανά δύο ή τρία κομμάτια. Μου αρέσει όμως η αμεσότητα και ειλικρίνειά του όταν τελειώνοντας μας ευχαριστεί λέγοντας ότι αναγνωρίζει το γεγονός ότι έχουμε έρθει για τους Crue αλλά παρ’ όλα αυτά εκτιμάει ότι ήμασταν ένα καλό και θερμό κοινό. Πάμε για άλλα τώρα! Τα μάτια μου δεν μπορούν να σταματήσουν να περιπλανιώνται πάνω στον κόσμο. Μια μεγάλη ταπετσαρία από τατού υπερπαραγωγές, μαλλιά υπερβολικά βαμμένα και χτενισμένα αλά Nikki Sixx, δερμάτινα φορέματα, κολλητά μπλουζάκια και πολύ δίχτυ μάς κάνουν σαφές ότι ο εν λόγω χώρος θα λειτουργήσει σε λίγο σαν μια μεγάλη χρονοκάψουλα για να μας μεταφέρει πολλά χρόνια πίσω...
Είναι αστείο και είναι πολύ ειρωνικό, όμως και πάλι το συγκρότημα είναι διχασμένο, αυτή τη φορά με διαφορετικό τρόπο: δεν μιλάμε τώρα για τους δύο που ταλαιπωρούν τους άλλους δύο με τα καμώματά τους και τις περιπέτειές τους αλλά για τους δύο που έχουν γεννηθεί από τις στάχτες τους (Nikki Sixx-Tommy Lee) ενώ οι άλλοι δύο μετά βίας κρατιούνται μακριά από αυτές (Vince Neil, Mick Mars)… Δυστυχώς, τον εντυπωσιασμό μου για όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μου όταν ακούγεται το ‘Girls, girls, girls’, επισκιάζει η σκέψη μου για το πόσο έχει κακογεράσει ο Neil και το πόσο κακές στυλιστικές επιλογές έχει (ξανά)κάνει. Επίσης, είναι απορίας άξιον πώς ο Mars, με την προϊούσα ακαμψία του, κρατάει και χειρίζεται το βάρος της κιθάρας του!
Πίσω στην πραγματικότητα όμως και μετά από ένα θερμό καλωσόρισμα από τον Neil και την αναμενόμενη αναφορά στον χαμό του Lemmy, η όλη συναυλία δεν είναι παρά μια αφορμή για το συγκρότημα να ξανασυστηθεί στον κόσμο του. Το προκαθορισμένο set list, το οποίο εκτελείται αβίαστα και άψογα από την τετραμελή μπάντα, λειτουργεί ως μια σπουδαία συναισθηματική δικαιολογία για ένα μεγάλο πάρτυ το οποίο περιλαμβάνει πολλά πυροτεχνήματα, φωτιές, καπνούς, laser show, ωραία κινητικότητα πάνω στην σκηνή, συντροφικότητα και sing along. Αν κάτι εκτιμώ ιδιαίτερα στους Mötley Crüe είναι η αυθεντικότητα με την οποία διαποτίζουν τα όσα ‘ταπεινά’ και πανανθρώπινα πρεσβεύουν. Αυτό φαίνεται από τον αφοπλιστικά απλουστευμένο τρόπο με τον οποίον επέλεξαν να ‘ντύσουν’ τα μισά από τα δώδεκα περίπου video walls που βρίσκονται κρεμασμένα πάνω στη μέσα της αρένας: καρδιές για το ‘Dr. Feelgood’, καρδιογραφήματα για το ‘Kickstart My Heart’ και άλλα πολλά που δυστυχώς δεν συγκράτησα...
Το solo πάνω σε προηχογραφημένο υλικό που εκτελεί ο Tommy Lee πάνω στο roller coaster στέκεται περισσότερο η αιτία για τον κόσμο να χειροκροτήσει και να επευφημήσει τον καλλιτέχνη, παρά για τον drummer να επιδείξει τις δεξιότητές του. Και το solo του Mick Mars που ακολουθεί γίνεται συνώνυμο με τον θρίαμβο της θέλησης πάνω στην φθορά που επιφέρει η αρρώστια πάνω στο ήδη φυσικά γηρασμένο σώμα. Ο κιθαρίστας συγκινητικά καταχειροκροτείται, αυθόρμητα και συνεχόμενα, ακόμα και από τον γιο μου που μέχρι τώρα χειροκροτάει μετά από απεγνωσμένα νοήματα που είτε οι δάσκαλοί του είτε εγώ του κάνουμε...
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο αναμενόμενο encore για να ακούσουμε από την μικρή σκηνή στο μέσο του σταδίου το πολυαγαπημένο ‘Home Sweet Home’, που σηματοδοτεί όχι μόνο το τέλος της συναυλίας και της τουρνέ αλλά και την κοινή διαπίστωση ότι οι Motley μπορεί να είναι για τη σημερινή ‘μη μου άπτου’ εποχή σεξιστές, αληταράδες ή κωλόπαιδια, αλλά είναι και εξαιρετικά ρομαντικοί. Η συγκίνηση κορυφώνεται με τις οθόνες στην μέση της αρένας να δείχνουν στιγμιότυπα από παλιές τουρνέ του συγκροτήματος με τα μέλη του να εφορμούν μανιασμένα πάνω στη σκηνή κάνοντας γκριμάτσες και χειρονομίες πάνω στο φακό...
Αυτό που θα κρατήσω ως ένα αστραφτερό στιγμιότυπο από όλο αυτό το υπερθέαμα είναι οι αυθόρμητες προσπάθειες των μελών της μπάντας να πιάσουν τα χέρια των θεατών πηδώντας ψηλά καθώς οδεύουν από την σκηνή στα παρασκήνια αλλά, κυρίως, το σκυμμένο κεφάλι του Mick Mars με τα χέρια ψηλά να μας βροντοφωνάζει ήσυχα ότι το metal θα ζει, ακόμα και φαινομενικά ηττημένο...
SET LIST
Girls, Girls, Girls, Wild Side, Primal Scream,
Same Ol’ Situation, Don’t Go Away Mad,
Smokin’ in the Boys’ Room, Looks That Kill,
Mutherfucker of the Year, Anarchy in the U.K (Sex Pistols), Shout at the Devil, Louder than Hell, Saints of Los Angeles, Live Wire, Dr. Feelgood, Kickstart my Heart
Εncore: Home Sweet Home
Νάσια Στεφανάκη
San Francisco
