Gr | En
123Point Of (Re)View
01.09.2014
123Point Of (Re)View: Jack White Bill Graham Civic Auditorium, San Francisco

JACK WHITE

BILL GRAHAM CIVIC AUDITORIUM, SAN FRANCISCO

ΣΑΒΒΑΤΟ, 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014

 

 

Να’μαι πάλι στο Graham Auditorium, σε ένα, εδώ και καιρό, sold out gig του Jack White. Αυτη είναι η δεύτερη και τελευταία βραδιά για τον White στο συγκεκριμένο venue, στα πλαίσια της περιοδείας που ξεκίνησε λίγες μέρες πριν στο θρυλικό Red Rocks Amphitheatre, στο μικρό Morrison του Colorado (κοντά στο Denver), και θα ολοκληρωθεί στις 19 Νοεμβρίου στην O2 Arena του Λονδίνου (ή όπως αναφέρει στην προσωπική του ιστοσελίδα: The Venue Formerly Known As The Millennium Dome”).

 

Εδώ να συμπληρώσουμε ότι ο εν λόγω μουσικός και παραγωγός είχε μόλις ολοκληρώσει αρχές Αυγούστου τo πρώτο μερος της περιοδείας για την προώθηση του καινούριου του δεύτερου προσωπικού album, Lazaretto, η οποία τον κράτησε στο δρόμο από τον Απρίλιο γυρνώντας τον σε Αμερική, Ευρώπη και Καναδά, με θριαμβευτικές εμφανίσεις στα σημαντικότερα summer festivals και απανωτα sold out.

Το Auditorium είναι σήμερα σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο με ένα χρωματιστό, ηλικιακά διαβαθμιζόμενο και με έντονη προσωπική σφραγίδα πέρα από κάθε μόδα κοινό, με το οποίο λατρεύουμε να ανακατευόμαστε στην Αμερική. Καπέλα, κοτσίδες, παλιομοδίτικες ασπρόμαυρες κάλτσες μέχρι το γόνατο, αλλά και αυτοσχέδια κομμένα τζιν σορτς για τα κορίτσια τραβάνε τα βλέμματά μας.

 

Τη συναυλία ανοίγει ο Curtis Harding ο οποίος συνοδεύει τον White μέχρι και το Vancouver στα τέλη αυτού του μήνα. Έχει ωραία soul αύρα, χαμογελάει, παίζει οκτώ κομμάτια από τα οποία μας αρέσει ιδιαίτερα το Castaway, και η φωνή του αμυδρά μάς θυμίζει σε χροιά τον Keziah Jones.

Με το που κατεβαίνει από τη σκηνή και πέφτει η αυλαία, το βήμα παίρνει ο ΜC (πλήρως εναρμονισμένος με τις ενδυματολογικές επιλογές και οδηγίες του White) για να μας παροτρύνει να μην χρησιμοποιούμε τα κινητά μας τραβώντας φωτογραφίες ή video, και να επικεντρωθούμε στο να ζήσουμε τη στιγμή και όχι να την αποτυπώσουμε. Οι περισσότεροι συμμορφωθήκαμε με αυτό αφού πληροφορηθήκαμε ότι θα ανεβούν φωτογραφίες από τον φωτογράφο της τουρνέ David James Swanson στο site του White, την επόμενη μέρα και «ανάλογα με το πόσο θα μεθύσει σήμερα» (τον κακομοίρη τονSwanson τον διασύρει στο κοινό με αυτό τον τρόπο από τον Ιούνιο...).

 

Μετά από λίγα λεπτά αναμονής οι κουρτίνες τραβιώνται για να εμφανιστεί ο καλλιτέχνης φουριόζος και αεράτος, παρά τον μόλις χτες στραμπουληγμένο αστράγαλό του, φέρνοντας μαζί του καινούριο κούρεμα που τον απομακρύνει από το «Johnny Depp as Edward Scissorhands» look, δίνοντάς του μίαallure Elvis με λεπτή αλλά υπερμεγέθη σε μήκος φαβορίτα, μα βασικά φέρνοντας μαζί του μια στρατηγικά επιλεγμένη πενταμελή μπάντα. Μεταξύ των μελών ξεχωρίζουμε τον ακούραστο και εμβληματικό drummer Daru Jones, τοποθετημένο στα αριστερά της σκηνής, καθώς και τη ρετρό Lillie Mae Rische που συνοδεύει άψογα τον White τόσο στο ερμηνευτικό όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι (βιολί και μαντολίνο).

Ο White σέρνει επίσης μαζί του και το λίγο ως πολύ γνωστό στους περισσότερους κόλλημά του με το νούμερο 3: Τρία μικρόφωνα στημένα κατά μήκος της σκηνής, τρία, παράλληλα στην αρχή προς το έδαφος, παραλληλόγραμμα ΄κουτιά’ που το καθένα αποτελείται από τρία φώτα τα οποία φωτίζονται με τη σειρά τους από τρία σποτάκια. Στο κόλλημα με το 3 δεν ξεχνάμε να συμπεριλάβουμε το όνομα της δικής του νεοϊδρυθείσας δισκογραφικής Third Man Records με έδρα το Nashville, στο οποίο ο Whiteδιαμένει από το 2006.

 

Αυλαία, και η σκηνή λούζεται σε αχνά μπλε φώτα (ταιριαστά με το κοστούμι που έχει διαλέξει για το εξώφυλλο του Lazaretto) και παραμένει έτσι για όλο το διάστημα της συναυλίας. Πίσω στη σκηνή διακρίνουμε μια παλιά τηλεόραση που προτζεκτάρει ασπρόμαυρα παράσιτα και ένα από τα πρώτα τηλέφωνα με πλήκτρα. Το πάρτυ ξεκινάει με το κοφτό και αγχωμένο Sixteen Saltines που δίνει στη θέση του στο ορχηστρικό, δυνατό και με υπέροχα ξεχαρβαλωμένα ιντερλούδια βιολιού High Ball Stepper.

Είναι η πρώτη φορά που βλέπω το αμερικάνικο κοινό τόσο ένθερμο και δοτικό από τα πρώτα κιόλας συναυλιακά λεπτά. Στη συνέχεια ακούγονται μεταξύ άλλων το στιβαρό Dead Leaves and the Dirty Ground, το αυθόρμητο και στροβιλιστικό Hotel Yorba (και τα δύο από την εποχή των White Stripes), το καθαρόαιμο country Temporary Ground με το υπέροχο ντουέτο με τη Lillie και το Alone in my Home με την παιδική, εθιστική μουσικούλα.

 

Όσο ο White προβάλλει μια αυστηρά μονόχρωμη παρουσία φορώντας μαύρα, άλλο τόσο ο ηχητικός κόσμος του δημιουργεί χρώματα και εικόνες: carousel γυρνάνε γρήγορα, κορίτσια του τσίρκου με αστραφτερές στολές ιππεύουν άλογα, φούστες στροβιλίζονται... Πριν το super ρυθμικό Three Women,όπου απολαμβάνουμε τον White να παίζει πιάνο back to back με τον Ikey Owens, έχουμε την τύχη να ακούσουμε το πιο λιτό, μελωδικό και μελαγχολικό κομμάτι της βραδιάς: The Rose with the Broken Neck των Danger Mouse & Daniele Luppi.

 

Στο encore έχω για κάποιο λόγο κουραστεί πολύ, αλλά διασκεδάζω με το Steady Αs She Goes τωνRaconteurs που ανακατεύεται λίγο με το Message in a Bottle των Police και με τους στίχους του Just Οne Drink, και απολαμβάνω το Would You Fight For My Love. Παίζει και ολίγον από Hendrix, φυσικά ησυναυλία κλείνει με το αναμενόμενο Seven Nation Army, και το Auditorium σείεται (όπως κι εγώ στο κρεβάτι μου λίγες ώρες αργότερα λόγω του εξαριού που χτύπησε τη Νάπα)...

 

Ο White και η μπάντα του τα είπανε και ξεθυμάνανε (οι γυναίκες δεχτήκαμε μέχρι πρόταση γάμου!). Το show ήταν χορταστικότατο, με καλή ενέργεια, πολύ καλά ισορροπημένο μεταξύ παλιών και πρόσφατων κομματιών, Stripes και solo υλικού, δικών του side projects και διασκευών, με τη χαρακτηριστική φωνή του Jack να αναδεικνύει πάντα κάτι το ελαφρώς μαυροκίτρινο από τον δικό του ηθελημένο απομονωτισμό, το δικό του προσωπικό Lazaretto.

 

Setlist: Sixteen Saltines, High Ball Stepper, Dead Leaves and the Dirty Ground, Hotel Yorba, Temporary Ground, Dead Dogs Two (CloudDead cover), Alone in My Home Astro/Hoodoo Man, Hello Operator, Three Women, Love Interruption, The Hardest Button to Button, I Think I Smell a Rat, I Cut Like a Buffalo (Dead Weather cover), The Rose With the Broken Neck (Danger Mouse & Daniele Luppi cover), We're Going to Be Friends. Encore: Icky Thump/Manic Depression (Jimi Hendrix Experience cover) Steady As She Goes/Message in a Bottle, Just One Drink, Would You Fight for My Love?, Blunderbuss, Missing Pieces, Freedom at 21, Fell in Love With a Girl, Suzy Lee, Seven Nation Army.

 

 

Νάσια Στεφανάκη

More News
Be the first to know!
Όροι Χρήσης
© 2013 123tickets.gr, all rights reserved - Web Design by Netplanet
Κατασκευή Ιστοσελίδων