Gr | En
123Point Of (Re)View
09.11.2015
123 POINT OF (re)VIEW: Jane's Addiction

123 POINT OF (re)VIEW

 

JANE’S ADDICTION and ANDREW WATT

THE WARFIELD

San Francisco, Ca

Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2015

 

Είναι λίγο μετά τις 8 το βράδυ όταν μπαίνουμε στο θρυλικό Warfield του Chaplin, του Dylan και των Greatful Dead. Μας παίρνει αυτή τη φορά λίγο παραπάνω από ότι συνήθως: έχουμε άνοιγμα και έλεγχο τσάντας με φακό καθώς και, διακριτικό μεν, αλλά ενδελεχές ψάξιμο σε τσέπες, πόδια, πλάτη και χέρια. Τελικά τα καταφέρνουνε. Μας περνάνε και τα απαραίτητα χάρτινα βραχιολάκια: κίτρινο στο δεξί χέρι για απρόσκοπτη πρόσβαση στο μπαρ και ροζ στο αριστερό για ανενόχλητο πήγαινε-έλα σε όλο το χώρο του θεάτρου.

Από την αρχή της βραδιάς στον αέρα υπάρχει ένας ευδιάκριτος ενθουσιασμός. Παρέες που καταλαβαίνεις ότι έχουν να ειδωθούν καιρό πολύ, ζευγάρια πιασμένα χέρι χέρι στη Σαββατιάτικη έξοδό τους αλλά και trendy σαραντάρες, κορίτσια με εξεζητημένες εμφανίσεις ανατολίτικης έμπνευσης εποχής Satellite Party, ψηλοτάκουνα λουστρίνια, ωραία κουρέματα και, ηλικιακά μιλώντας, ένα κοινό με τουλάχιστον το 4 για πρώτο νούμερο. Ώριμο το λιγότεροΝομίζω ότι είμαστε στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή...

Η βραδιά αναμένεται μεγάλη καθώς διαπιστώνουμε ότι δεν έχει καν ξεκινήσει το support.

Τα πόδια μου με πηγαίνουν αυτόματα στο αριστερό μπαρ για το πρώτο ποτό της νύχτας. Ρίχνω τις εξερευνητικές μου ματιές στο χώρο του θεάτρου: σεπαρέ, μεγάλος εξώστης, κόκκινο με αρκετό χρυσό και μια οριακά κιτς θεματολογία ζωγραφισμένη στο ταβάνι. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε αμερικάνικο συναυλιακό venue εντυπωσιάζομαι από το ότι ο διάδρομος που οδηγεί μπροστά στη σκηνή είναι πάντα ελεύθερος. Βέβαια, και να έχεις την πρόθεση να σταθείς έστω και για λίγο εκεί, διακριτικά η ασφάλεια του χώρου σε παρακινεί να μετακινηθείς.

Τραβάω μερικές φωτογραφίες ενώ σκέφτομαι ότι το ποτό μου τελειώνει ανησυχητικά γρήγορα...

Στις οκτώμιση στη σκηνή μπαίνουν γρήγορα ο Andrew Watt με την κιθάρα του και την ετερόκλητα ντυμένη μπάντα του. Μας ανακοινώνει ευθαρσώς ότι είναι παιδί των 90’s. Τι σύμπτωση! Και μεις παιδιά των 90s’ είμαστε ρε φίλε! Ο Watt έχει πρόσφατα αποχωρήσει από τους California Breed (Σ.Σ. ...και εισχωρησει στο studio με τον Justin Bieber) και μας παρουσιάζει τη δουλειά από το καινούριο του EP ‘Ghost in my head’. Ό,τι κάνει το κάνει αρκετά καλά, έχει αέρα, χειρίζεται την κιθάρα του ιδιαίτερα άνετα αλλά κατι δεν παει καλα με τον ήχο: τα οργανά παραείναι ψηλά και η φωνή παραείναι χαμηλα. Δεν πειράζει όμως, εμείς διασκεδάζουμε, ειδικά όταν αποφασίζει να παίξει το War Pigs και το Whole Lotta Love. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ένας τυπάκος από το κοινό, που συμπτωματικά στέκεται πίσω μου, ο οποίος θίγεται για προσωπικό προφανώς λόγο και ξεκινάει να κουνάει το μεσαίο του δάχτυλο στον άτυχο Watt φωνάζοντάς του F…. You! Ο Watt δεν πτοείται όμως, ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ολοκληρώνει μέσα σε ενθουσιώδες χειροκρότημα και φεύγει. Μπράβο Andrew, ήσουν ό,τι έπρεπε για ζέσταμα!

Σε λίγο τραβιούνται οι κουρτίνες για να συντονιστούνε ανενόχλητοι οι τεχνικοί των Jane’s Addiction που ξετυλίγουν πολλά μέτρα καλωδίων πάνω στη σκηνή. Τώρα είναι η στιγμή για επόμενο ποτό και μπάνιο. Η εκστρατεία αρχίζει. Το μέρος έχει ήδη γεμίσει. Δεν υπάρχει σπρώξιμο αλλά αρκετό στριμωξίδι. Ευτυχώς έχουμε μαθητεύσει στα δύσκολα. Η βραδιά είναι sold out. Οι Jane’s Addiction γιορτάζουν τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του Ritual de lo Habitual (Η Iεροτελεστία της Kαθημερινότητας) και απόψε το παίζουν ολόκληρο. Μου αρέσει πολύ ο παλιακός χαρακτήρας του Warfield αλλά κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι η καινοτομία του Ballroom με τις σερβιτόρες να κυκλοφορούν με τους neon δίσκους γεμάτους ποτά μέσα στον κόσμο είναι αξεπέραστη!

Πίσω στο πόστο μου όμως. Λίγο μετά τις εννιάμιση ακούγεται η κλασική εισαγωγή στα ισπανικά από το ‘Stop’, πρώτο τραγούδι του album.

«Κυρίες και κύριοι εμείς έχουμε μεγαλύτερη επιρροή στα παιδά σας από ότι εσείς οι ίδιοι, αλλά τα αγαπάμε... Γέννημα θρέμμα του Λος Άντζελες, οι Jane’s Addiction!’

 

Δύο πράγματα με απασχολούν αυτή τη στιγμή: τι φοράει ο Perry, τι δεν φοράει ο Navarro… Ευτυχώς κανένας από τους δυο δεν μας απογοητεύει. Ο Farrell είναι ακόμα μια φορά θεός μέσα στο στενό καλοραμμένο του κοστούμι με το αμάνικο γιλέκο.

Το συνοδεύει με σούπερ μαύρο καπέλο και ασορτί μαλλί. Ο Navarro πάλι είναι εντυπωσιακά βαμμένος και πολύ cool. Η απογείωση ξεκινάει. Η ομάδα έχει μεγάλα κέφια. Ο Farrell είναι αξιαγάπητος. Χαμογελάει ευγενέστατα με την αφέλεια μικρού παιδιού που τυγχάνει μεγαλύτερης προσοχής από ότι φανταζόταν στο πρώτο του πάρτυ γενεθλίων. Οι χορευτικές του κινήσεις παραπέμπουν σε ένα μείγμα Bowie και Jagger. Είναι δοτικός και συγκρατημένος ταυτόχρονα καθώς κάνει τον σχεδόν επιτόπιο χορό του με τα χέρια διστακτικά σηκωμένα προς τα πάνω. Βλέποντάς τον σκέφτομαι ότι, αν δεν ξέρεις, δεν μπορείς να διαβάσεις, ούτε στην αψεγάδιαστη εμφάνισή του, ούτε στο καλοδιατηρημένο του σώμα, το γεμάτο καταχρήσεις παρελθόν του. Ο Perry φαίνεται τώρα χαρούμενος και γεμάτος και εξαιρετικά νέος. Το άλμπουμ ξεδιπλώνεται με το ‘No one’s leaving’ και τις κιθάρες να βαράνε αλύπητα. Και βέβαια, το ίδιο συμβαίνει και με τον Navarro (ο οποίος κάπου εδώ αποχωρίζεται το t-shirt του αποκαλύπτοντας τα εκπληκτικά τατού του που περιλαμβάνουν έως και G. Klimt παρακαλώ...). Κιθάρα από τους Red Hot Chili Peppers μέχρι τους Nine Inch Nails και τους Guns N’ Roses, με πολύ smack στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, και μια αποτρόπαια ιστορία σφαγιασμού της ίδιας της μητέρας του από τον πρώην της. Η Καλιφόρνια τελικά δεν ονειρευόταν μόνο...

Μετά από λίγο, και όσο ακούγεται το αγαπημένο μου indie ‘Obvious’, τα μάτια μου είναι μαγνητισμένα από την λιτή μονοχρωμικά φωτισμένη σκηνή – με τις αποχρώσεις του σπασμένου λευκού, του μπλε και του κόκκινου να εναλλάσσονται. Και καθώς η μπάντα παίζει το χαρούμενο και σκανδαλιάρικο ‘Been Caught Stealing’ όλα τα τραγούδια του album μπαίνουν με μαγικό τρόπο στη σειρά για να αφηγηθούν τα σημαντικά γεγονότα από τη ζωή του Farrell. Το ‘No One’s Leaving’ μάς μιλάει για την αδερφή του που αναγκάστηκε να φύγει νωρίς από το σπίτι, το ‘Three Days’ (που εντωμεταξύ ακούγεται επί σκηνής με ένα εκπληκτικό και παρατεταμένο oργανικό μέρος στο τέλος) για ένα τριήμερο που πέρασε στο κρεβάτι με τα δυο του κορίτσια (Casey και Xiola, εξώφυλλο δίσκου), το ‘Then She Did…’ πλέκει την αυτοκτονία της μητέρας του με το overdose της Xiola και πάει λέγοντας…

Εντωμεταξύ, άκρως θεαματική εμφάνιση κάνει η γυναίκα του Farrell με μια άλλη τύπισσα. Κατεβαίνουν από το μπαλκόνι που βρίσκεται στο πίσω μέρος της σκηνής, φορώντας μόνο τα εσώρουχά τους και χορεύουν ανάμεσα στα υπερ-cool μέλη της μπάντας! Το show αποκτάει ένα παραπάνω ενδιαφέρον για όλους μας και δη για τον αντρικό πληθυσμό.

Δεν έχουμε καν καταλάβει ότι με το ‘Classic Girl’ το album έχει φτάσει στο τέλος του. Ο Farrell με τους υπολοίπους φεύγουν για λίγο από τη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων λέγοντάς μας εξ΄αρχής ότι θα ακολουθήσει και το αναμενόμενο encore. Τίμια πράματα!

Και να τοι ξανά on stage για να αποθεωθούν με το ‘Jane says’, σήμα κατατεθέν τους, και να μας προσφέρουν ένα πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα στο επικό ‘Mountain Song’. Εδώ νομίζω ότι η έκφραση ‘μας το πέταξαν στα μούτρα’ πάει γάντι, αφού δύο πολύ θαραλέες τύπισσες ανεβαίνουν κάθετα και πιασμένες από την πλάτη πάνω σε σκοινιά για να απογειωθούν με χορευτικές εναέριες φιγούρες πάνω από τα κεφάλια μας. Μου αρέσει πολύ το concept και ειδικά η μία είναι εξαιρετική στο πώς αυτοσχεδιάζει στον σχεδόν πολεμικό ρυθμό του τραγουδιού.

Για το τέλος ο Farrell μας επιφυλάσσει μια έκπληξη, τον Taylor Hawkins, ντράμερ των Foo Fighters. Επάνω έρχεται ξανά και ο Watt για να τζαμάρουν όλοι μαζί στο ‘Chip Away’ το οποίο κλείνει και την συναυλία. Μια συναυλία που τα είχε όλα: από ιδρώτα, χυμένα ποτά στο πάτωμα, εσπευσμένες εξόδους των λίγων που είχαν αρχίσει να παραφέρονται, τσιγάρα μέσα σε ειδικές πίπες, μαύρες ζαρτιέρες πάνω σε αλαβάστρινα κορμιά μέχρι και αίμα στην πλάτη της μιας χορεύτριας! Κι όμως κάτι έλειπε: ίσως να έφταιγε το ότι ο Farrell δεν μπορούσε να βγάλει άνετα όλα τα τραγούδια με την ιδιαίτερη φωνή του να υπερπηδάει τα όργανα, ίσως όλες αυτές οι ιστορίες από τα 90s’ να φαίνονται σήμερα σαν παραμύθια και να ερμηνεύονται πλέον ως τέτοια, ίσως οι προσδοκίες μας λόγω κολλήματος να ξεπερνάνε τη φήμη τους.

 

Φεύγοντας ιδρωμένη και με τα αυτιά να βουίζουν, φοράω το σακάκι μου στα γρήγορα και γελάω πονηρά με τη σκέψη ότι η Jane όχι μόνο ξέφυγε από τον εθισμό της αλλά κατάφερε κιόλας να πάει μέχρι την Ισπανία, όπως έλεγε !...

 

 

Νάσια Στεφανάκη


PHOTO GALLERY

 

SETLIST

 

  1. Stop!

  2. No one’s Leaving

  3. Ain’t No Right

  4. Bobhaus

  5. Obvious

  6. Been Caught Stealing

  7. Three Days

  8. Then She Did…

  9. Of Course

10.Classic Girl

 

Encore

  1. Jane Says

  2. Just Because

  3. Ocean Size

  4. Mountain Song

  5. Chip Away

More News
Be the first to know!
Όροι Χρήσης
© 2013 123tickets.gr, all rights reserved - Web Design by Netplanet
Κατασκευή Ιστοσελίδων