Gr | En
00-00-0000
Guns n Roses
Τιμή προπώλησης 0,00 Ε
+ ADD TO COMPARE LIST

Guns n Roses#notinthislifetimetour


London Stadium, London, UK17 Ioυνίου 2017


(Οταν ένας από τους πρωτους ανθρωπους που βλεπεις μπροστά σου περπατώντας σε μια πόλη ειναι ο Nile Rodgers, τα πράγματα μόνο καλά μπορούν να εξελιχθουν….).


Η πρωινη πτηση Μπιλμπάο - Λονδίνο, βρισκεται μάλλον κάπου πανω απο τη Μαγχη, στα ακουστικά παίζει το Murder In The Skies (…) του Gary Moore, κι εγω παρατηρώ δύο Βάσκους που πεταγονται ως το Ο2 για να δουν σημερα το βραδυ τους Rainbow, headliners στο 2ο Stone Free Festival. Kαι λέω “πετάγονται” γιατί κουβαλανε μαζι τους μονο ενα backpack, φοράνε τα Rainbow Τshirts τους, κάνουν χαβαλέ και ειναι προφανές (σε μένα τουλάχιστον) ότι θα γυρισουν αυριο με την ίδια πτήση (7πμ απο Λονδινο…). Κι ετσι να μην ειναι, μ’αρεσει το concept, οπότε γιατί ν’ αφήσω μια λεπτομερεια να χαλασει μια ομορφη ιστορια; Η ιστορία μας λοιπον ειναι γεμάτη Ιστορία, νοσταλγία και σεβασμό, αλλά είναι πάρα πολύ σύγχρονη, ζωντανή και σημερινη. Όπως ήταν οι Guns n Roses στην εμφάνισή τους στο London Stadium.


Πετάμε λοιπόν προς το Λονδίνο όπου, στο πιο ζεστο Σάββατο εδώ και χρόνια, συμβαινουν ταυτοχρονα 3 τεράστια sold out events: Stone Free Festival με Sweet, Blue Oyster Cult και Rainbow στο Ο2 Arena, Stone Roses στο Wembley Stadium, και φυσικα το δεύτερο sold out των Guns n Roses! Πανω απο 150.000 άνθρωποι θα βρεθουν μόνο στο War of the Roses, όπως πολύ εύστοχα και φλεγματικά έχουν βαφτίσει το weekend αυτό τα “βρετανικά tabloids”…


Κι ολα αυτα εν μέσω τρομοκρατικών επιθέσεων, δολοφονιών και σφαγών, μιας μόνιμης απειλης πάνω από την πόλη, ενός γενικού παραλογισμού μετά τις πρόσφατες εκλογές, πένθους και γενικής κατακραυγής μετά την πυρκαγιά στο Grenfell Tower, κι αφόρητης ζέστης που έχει βγάλει όλους τους Λονδρέζους στους δρόμους και τα πάρκα. Ένας εφιάλτης για τα ΜΜΜ, την Αστυνομία, και γενικά όλους όσους εχουν το καθήκον να εξασφαλίσουν πως θα κυλίσουν όλα ομαλά, δεν θα ταλαιπωρηθούμε και δεν θα κινδυνεύσουμε για κανένα λόγο. Σε κάποια άλλη πόλη, όλο αυτό θα ήταν λόγος αναβολής, ερήμωσης, ματαίωσης, μιζέριας και τρομολαγνείας. Το Λονδίνο όμως αρνείται να κατεβάσει ρολά, ζει κανονικά, προστατεύεται από αυτούς που προσπαθούν να αλλοιώσουν την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής του, φροντίζει τις πληγές του, τιμά και θυμάται τις απώλειές του.


Μια βόλτα απο το GnR Pop Up Store στο John Varvatos Store στο Mayfair ειναι επιβεβλημενη, πριν το live. Εκεί, στο υπόγειο όπου βρίσκονται η τεράστια συλλογή βινυλίων, το drum set και οι πιο rock σειρές του σχεδιαστή, έχει στηθεί το merch booth όπου διατίθενται τα tshirts της περιοδείας και κάποια Varvatos designs, αλλά όχι πολλά exclusive items οπως ας πούμε στο Ανόβερο λίγες μέρες μετά. GnR Pop Up stores είχαμε σε επιλεγμένες στάσεις της Not In This Lifetime περιοδείας, όπως το Varvatos Store στο Bowery της Νέας Υόρκης (εκεί που στεγαζόταν το CBGB), και σε πολυκαταστηματα στο Μόναχο και το Ανόβερο. Ο Varvatos ντυνει παρα πολλούς rockstars, μεταξύ των οποίων και ο Slash και, οπως έχω μάθει σε προηγούμενη επίσκεψη, τον Jimmy Page που ειναι πολύ καλός πελάτης (αν “πελάτης” σημαίνει εχω το poster μου στον τοιχο, κάθομαι στον καναπέ, πίνω κόκκινο κρασί, δειχνω με το δάχτυλο τι θέλω, μου τα φερνουν και φευγω…) οπότε όλο αυτό είναι τουλάχιστον αυτονόητο να συμβει εδώ. Για την επόμενη της συναυλίας, νωρίς το πρωί, έχει προγραμματιστεί ένα event για τα μέλη του Nightrain Fan Club όπου θα επικρατήσει το αδιαχώρητο (εννοείται δεν το πρόλαβα…), αλλά τώρα, λίγες ώρες πριν το iive επικρατεί ηρεμία.


Aυτo θα ειναι το τρίτο μου GnR show. Kαι τα δυο προηγουμενα στην Αθήνα: 1993 ΟΑΚΑ και 2006 Terra Vibe. Τι θυμαμαι απο αυτά; Στο ΟΑΚΑ ενα μικρόφωνο να ίπταται και να σκάει εκκωφαντικά στο FοH, έναν καναπέ στο κέντρο της σκηνής, ανατριχιαστικές ιστορίες του φίλου Αlex για τον φίλτατο Axl, εμένα να τρέχω απο το αεροδρόμιο απευθείας στo Terra Vibe, μεγάλο μέρος του (αξιοπρεπέστατου) show απο το photo pit, τον Buckethead, και κάποιον που θυμιζε αμυδρά τον Αxl Rose, σαν μεταμφίεση του Υοur Face Sounds Familiar…Σήμερα θα βρεθούμε στο London Stadium, στο Queen Elizabeth Olympic Park του Ανατολικού Λονδίνου, 2 μέρες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση των GnR στο Λονδίνο, τότε στο Marquee. Περπατώντας στον περιβάλλοντα χώρο δε μπορώ να μην κάνω συγκρίσεις με το δικο μας ΟΑΚΑ, και παραδόξως να μη βρω σημαντικές διαφορές. Γνωρίζοντας ότι ολες οι εγκαταστάσεις είναι σε χρήση, μου κάνει μεγάλη εντύπωση το πόσο παραμελημένος δείχνει ο χώρος, με ακουρευτα χόρτα και απεριποιητα δέντρα. Η περιοχή θυμίζει αρκετά την περιοχή του ΟΑΚΑ στα early 80’s πριν χτιστεί το στάδιο, αλλά εδώ μιλάμε για ένα απο τα μεγαλύτερα (και επιτυχημενα) projects αστικής οικιστικής αναβάθμισης στην Ευρώπη. Η περιοχή του Stratford που συνορεύει με το στάδιο αναπτύσσσεται ραγδαία, αλλά δε μπορώ να φανταστώ σε ποια κατάσταση βρισκόταν στα late 80s ή τα 90s…


Η πρόσβαση στο London Stadium ειναι πανεύκολη, οι έλεγχοι εξονυχιστικοι αλλά χωρίς καμμία καθυστέρηση, και αυτό που με εντυπωσιάζει σε πρώτη ματιά είναι το πόσο μικρό δείχνει το στάδιο, τόσο από τις κερκίδες όσο και από την αρένα. Ισως λόγω σχήματος, αφού είναι στρογγυλό και ψηλό, να δημιουργεί μάλλον αυτη την ψευδαίσθηση. Μ’αρέσει όμως… Θα ήθελα να ερθω και σε έναν αγώνα της West Ham… Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι με το βραχιολάκι που μας εβαλαν στην είσοδο, έχουμε προσβαση στην αρένα αλλά και στις κερκίδες. Όχι μόνο για να φτάσουμε στις καντίνες, αλλά και για να καθήσουμε! Όλη αυτή την ώρα κάτι μ’ ενοχλεί όμως… On stage ειναι οι Τhe Kills και αυτό που παράγουν είναι απλά θόρυβος, αφού ο ήχος έρχεται στην αρένα σαν να βγαίνει από τα μονιτορ της σκηνής, μέσω φορητού κασετοφώνου με ηχεία Walkman… Δεν τους είδα στο Ejekt Festival (άκουσα τα καλύτερα), αλλά εδώ εχουν ερθει μάλλον χωρίς ηχολήπτη και soundcheck. Κακός ήχος, ναι. Αλλά καθε support band τα ίδια τραβαει, και καταφερνει έστω να ακουγεται... Τις σκέψεις και τις επαγγελματικές παρατηρήσεις περί stewardship, event management, ηχοληψίας και άλλων διαστροφών, διακόπτουν εκκωφαντικοί πυροβολισμοί από την πλευρά της σκηνής… Το logo της μπάντας ζωντάνεψε στα τεράστια led screens, και τα πιστόλια πυροβολούν αδιακρίτως! Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, αλλά το show ξεκινάει!


Δεν το περίμενα, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι ένα live των Guns n Roses εν έτει 2017 θα μου προκαλούσε τόσα και τέτοια συναισθήματα, και θα έπαιρνε άνετα θέση στο προσωπικό μου all-time συναυλιακό Top-5. Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου πόσα χρόνια έκαναν να μιλήσουν μεταξυ τους και γιατί, πόσα χρήματα πήραν για το reunion ή αν μιλιούνται σήμερα. Αυτό που ξετυλίγεται μπροστά μου είναι ο ορισμός της rock συναυλίας. Ειναι πάρα πολύ εύκολο κάτι τετοιο να εξελιχθεί σε καρικατούρα, σε (κακό) cover band show, σε overproduced flop, σε μεγαλειώδες ξενερωμα με pyrotechnics, εντυπωσιακά animations, ατελείωτα guitar solos και γραφικά ντυσίματα «like it’s 1987». Αυτοί όμως οι τύποι δεν είναι οι Guns n Roses, είναι κάποιοι πολύ καλύτεροι από τους Guns n Roses! Δεν ειναι κάτι παλιό και νοσταλγικό, αλλά τωρινό και μεγαλειώδες, δεν είναι κολλημένο και γραφικό, αλλά σημερινό και μετρημένο. Ειναι Μουσική. Είναι performance. Είναι Rock n Roll στο υψηλότερο επίπεδο.Δεν ξέρω τι (θα) ήταν προτιμότερο, η ορμή, ο κωλοπαιδισμός, η τεστοστερόνη, ο τσαμπουκάς, η αλητεία και το χάλι πέντε τσόγλανων που εβγαιναν κι έπαιζαν όποτε ήθελαν, όπως ήθελαν, ό,τι ήθελαν και άν ήθελαν, ή ίσως η μουσική παιδεία, η τεχνική, η ερμηνεία, το συναισθημα, η συναίσθηση, η επικοινωνία, το μέτρο και η μετρημένη υπερβολή που κυριαρχουν στο show.

Το κορυφαίο ήταν πως βλέποντάς τους on stage δεν αναζητάς εικόνες του παρελθόντος, δεν αναπολείς τους παλιούς GnR, δε σηκώνεις πανό “Where’s Izzy”. Οι Guns n Roses ειναι μπροστά μας για 3 ώρες παρά 10’ και παίζουν σαν να μην εχει περάσει λεπτό από τότε... Το δέσιμό τους είναι αφύσικο (ΟΚ, εχουν ήδη ένα χρόνο περιοδείας στην πλάτη τους, αλλά και πάλι...), η σκηνή είναι τεράστια και όχι μόνο δεν τους καταπίνει, αλλά ώρες ώρες δεν τους χωράει!  Ο - ορισμός του cool -  Slash σπέρνει και οργώνει αεικίνητος, απογειώνει ακόμα και τα κομμάτια του Chinese Democracy, και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα προσέξει πόσο μεγάλος κιθαρίστας είναι. O Duff, καρφωμένος με το μπάσο του πάντα στα δεξιά του Axl, κάνει τα φωνητικά και τις πόζες του στα ίδια σημεία, και με τον ίδιο τρόπο. Και ο Αxl… πάντα η πριμαντόνα, σε άριστη κατάσταση όμως, τόσο σωματικά και φωνητικά, όσο και σκηνικά, με απόλυτη αυτοκυριαρχία, φορτωμένος πολλά κιλά λίπους και botox, απαλλαγμένος από αρκετά μαλλιά, αλλά πάντα με το χαρακτηριστικό λίκνισμα, τη λάμψη στα μάτια και το διαταραγμένο βλέμμα.Πολύτιμοι συνοδοιπόροι τους, ο παλιός Dizzy Reed, o πάντα διακριτικός Richard Fortus (ξερει πολύ καλά τον ρόλο και τη θέση του στην μπάντα, και συμμετέχει με σεβασμό ακόμα και σε “δικά του” κομμάτια από το Chinese Democracy), ο τεράστιος Frank Ferrer και το «anime» Melissa Reese.


Το show είναι εντυπωσιακό, με τα led screens να προβάλουν φανταστικά animations, κοντινά της μπάντας και στιγμιότυπα από το stage, χωρίς όμως να κλέβουν την παράσταση από το show, το οποίο δεν έχει highlights, ειναι ολόκληρο ένα highlight! Δε χρειάζεται απαρίθμηση στιγμών, αλλά μόνο μια βόλτα τραγούδι-τραγούδι στα 170’ της εμφάνισης των Guns n Roses, ξεκινώντας από τις 19:45 όταν «Άγγλοι στο ραντεβού τους με το κοινό» (...) ανέβηκαν στο stage υπό τους ήχους των... Looney Tunes.Ακολουθεί καταιγισμός και επίθεση από όλες τις εποχές της μπάντας: It's So Easy, Mr. Brownstone, Chinese Democracy, Welcome to the Jungle, Double Talkin' Jive, Better, Estranged, ένα εμπνευσμένο κομμάτι, που απογειώθηκε στην ζωντανή του εκτέλεση, ενώ στο Live and Let Die απογειώθηκε το στάδιο… Rocket Queen, You Could Be Mine και New Rose, το κομμάτι των Damned τραγουδισμένο άψογα από τον Duff McKagan, έναν από τους μεγαλύτερους fans τoυς (ένας άλλος ηταν ο Lemmy – μπασίστας κι αυτός...).Το (αγαπημενο μου ) This I Love, στην σημερινή εκτέλεση αποδεικνύει περίτρανα την διαφορά των Guns n Roses με τους... Guns n Roses. Ένα ωραίο κομμάτι, μια άρτια σύνθεση, μια ψαγμένη μπαλάντα, πήρε άλλη διάσταση με τον Slash στην κιθάρα, και ένα... εξωγήινο solo που ξεχείλιζε από συναίσθημα.


Συνεχίζουμε με τα Civil War, που καταλήγει σε ένα πέρασμα Jimi Hendrix, και Yesterdays, πριν από το οποίο η μπάντα έπαιξε το Happy Birthday προς τιμην της βασίλισσας Ελισάβετ (χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση απο το κοινό παντως…). Για τη συνέχεια οι τύποι αυτοί μας επεφύλασσαν ένα μαγικό μισάωρο που ξεκίνησε με το θρυλικό Coma, στο οποίο ο Axl μάς παρουσιασε τα μέλη της μπάντας, αφήνοντας για τελευταίο τον... Λονδρέζο Slash, o οποιος ξεκινησε ένα απίστευτο guitar solo που πέρασε από τον Nino Rota, ολόκληρο το Sweet Child O' Mine (π α ν ι κ ό ς – κι ενας W. Axl Rose από τα παλιά-καλά), συνέχισε και ολοκληρώθηκε μέσα σε αποθέωση, καταλήγοντας στο Outta Get Me έτσι, για να έρθουμε στα ίσα μας από την συγκίνηση, αλλά όχι για πολύ: τα φωτα της σκηνής χαμηλώνουν, ακουμε την εισαγωγή του Wish You Were Here, και τα φώτα του led wall αποκαλύπτουν τις σιλουέτες των Slash και Fοrtus σε μια μοναδική κιθαριστική εκτέλεση του κομματιού των Pink Floyd, την οποία διαδέχεται η πιανιστική εισαγωγή του Axl στο November Rain. Duff και Slash δίπλα στο πιάνο, και για όσους δεν κατάλαβαν, οι GnFnR είναι εδώ! Μεγαλείο και συγκίνηση! Εικόνα που δεν περιμεναμε να δουμe... in this lifetime. Και καθόλου τυχαία, το πρώτο δημόσιο πλατύ κι αβίαστο χαμόγελο του Axl εδώ και καμιά 20αρια χρόνια! Το November Rain σβήνει μέσα στο Layla του Eric Clapton, και η συνέχεια ανήκει σε μια εκτέλεση του Black Hole Sun που οι Soundgarden δεν ονειρεύτηκαν ποτε (RIP Chris – Respect Axl), αλλά και στο, αφιέρωμένο σε όλα τα θύματα όλων των πρόσφατων γεγονότων, Knockin' on Heaven's Door, το οποίο ξεκινάει μεταμφιεσμένο στο Only Women Bleed. Τελευταίο κομμάτι στην “κανονική διάρκεια”, το Nightrain.Το encore ξεκινάει με το Μelissa των Allman Brothers Band (RIP Gregg), το οποίο γρήγορα εξελίσσεται στο Don't Cry. Ο Axl μας μιλάει για το πέρασμά του από τους AC/DC (το οποίο είμαι σίγουρος ότι τον βοήθησε πάρα πολύ), και ξεκινάει το… Whole Lotta Rosie (ναι, θα το πω… ποιοι AC/DC;). Paradise City για το τέλος, μέσα σε φρενίτιδα, εκρήξεις, πυροβολισμούς, confetti και καπνούς. Οι GnR φεύγουν κι επιστρέφουν για να μας χαιρετήσουν και να υποκλιθούν. Η βραδιά τελείωσε... Το You Know My Name του Chris Cornell μας συνοδεύει στην έξοδο. Thanks guys! Ηοpe to see you again in this lifetime.


Δημητρης Παπανδρέου


Photo gallery

Infos
Guns n Roses
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου -0001

()
Ώρα έναρξης: 00:00
Map Info
Be the first to know!
Όροι Χρήσης
© 2013 123tickets.gr, all rights reserved - Web Design by Netplanet
Κατασκευή Ιστοσελίδων