Gr | En
123Point Of (Re)View
08.01.2016
123Point of (Re)View: Gary Clark Jr

123Point of (re)View

 

Gary Clark Jr

Electric Ballroom, London UK

15 Νοεμβρίου 2015

 

 

Άλλο ενα επαγγελματικό ταξίδι με ολίγη αναψυχή, ή άλλο ένα ταξίδι αναψυχής με ολίγη δουλεια;

Ό,τι και να με εφερε εδώ, βρίσκομαι ξανά στο αγαπημένο μου Λονδίνο.

Αυτή τη φορά όμως η επιστροφή θα γίνει μέσω Bαρκελώνης, την οποία επισκέπτομαι επίσης σχετικά συχνά, και πάντα παρουσιάζει συναυλιακό ενδιαφέρον. Τόσο ενδιαφέρον που, εκτός του Sonny Boy Slim a.k.a. Gary Clark Jr που με περιμένει στο Λονδίνο, το επόμενο ραντεβού μου είναι με τους... (drum roll παρακαλώ) Foo Fighters στη Βαρκελώνη!

 

Ημερομηνία αναχώρησης: Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015…

 

Κανονικά αυτό το κείμενο θα εξιστορούσε εντυπώσεις, θα έκανε συγκρίσεις και θα προσπαθούσε να αποτυπώσει την εμπειρία τού να παρακολουθείς

δύο πολύ σημαντικές συναυλίες μέσα σε λίγες μέρες.

Αντ’αυτού θα προσπαθήσει να μεταφέρει την ατμόσφαιρα, όχι μόνο της εμφάνισης του Gary Clarke Jr, αλλά και της σύγχυσης που προκαλούν κάποιοι παρανοϊκά φανατικοί (ή φανατικά παρανοϊκοί...), που πιστεύουν πως είναι «ιερό καθήκον» και «αποστολή ζωής» να καταστρέψουν την καθημερινότητα και τις πιο απλές συνήθειες εκατομμυρίων ανθρώπων, απλώς και μόνο επειδή έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις και τρόπο ζωής

από εκείνους. Λες και αυτό είναι κακό... Κακό και παρανοϊκό είναι να πληρωνεις με τη ζωή σου κάτι τόσο απλό όσο το να πας στο γήπεδο,

σε μια συναυλία, για καφέ, για πίτσα... Επειδή σε κάποιον «μιλησε ο Θεός» και του είπε να σε εκτελέσει εν ψυχρώ ή να πατήσει ένα κουμπί και να εξαϋλωθεί μαζί σου...

 

Το βράδυ της Παρασκευής και 13, τα νέα από το Παρίσι έφταναν στο γιορτινό, στολισμένο, αλλά κρύο, μουδιασμένο και αιφνιδιασμένο Λονδίνο, και υποχρέωναν τους πάντες γύρω να ανασκουμπωθούν. Αν βέβαια ζεις εκεί ή επισκέπτεσαι το Λονδίνο αρκετά συχνά, εχεις εξοικειωθεί με τους αυστηρούς ελέγχους στα θέατρα του West End, στα γήπεδα και κάθε χώρο μαζικής συγκέντρωσης κοινού. Με τη διαφορά ότι μέχρι χθες οι έλεγχοι ήταν διακρτιτικοί... Με τη διαφορά ότι μέχρι χθες δεν κοιτούσες πίσω σου και γύρω σου, δεν έψαχνες να βρεις τραπέζι με πλάτη στον τοίχο στο café, και δεν αναρωτιόσουν αν θα ήταν επικίνδυνο να πας στη συναυλία αύριο...

Με τη διαφορά ότι από σήμερα τίποτα δεν είναι το ίδιο…

 

Ο καταιγισμός ειδήσεων, εικασιών, αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών, πάντα όμως κάτω από έναν μανδύα ψυχραιμίας, συνεχιζόταν όλη μέρα το Σάββατο, και πλέον είχαμε όλοι συνειδητοποιήσει ακριβώς τι είχε συμβεί. Μέχρι το βράδυ του Σαββάτου είχε έρθει και το email που επιβεβαίωνε την ματαίωση του live των Foo Fighters στο Palau San Jordi (και το αυτόματο refund του εισιτηρίου, που δεν άφηνε περιθώρια διεξαγωγής σε άλλη ημερομηνία). Δικαιολογημένη και σεβαστή απόφαση, απλώς να αναφέρω ότι την ίδια στιγμή βρίσκονταν σε περιοδεία στην Ευρώπη οι U2, οι οποίοι θα έπαιζαν στο Παρίσι το Σαββατοκύριακο και απλώς μετέφεραν αυτές και τις αμέσως επόμενες εμφανίσεις τους για λίγες μέρες, αλλά και η Madonna η οποία άλλαξε ελαφρώς το πρόγραμμα της περιοδείας της εν μέσω των γεγονότων.

Με την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω ότι εδώ και 20 χρόνια προσπαθώ να καταλάβω τους Foo Fighters, και πώς ο Dave έχει φτάσει να ισορροπεί στην πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ «του μαϊντανού που ειναι παντού» και «ενός εκ των πιο επιδραστικών ανθρώπων στον πλανήτη σήμερα - και σίγουρα του πιο σημαντικού στην Παγκόσμια Μουσική Σκηνή» (οχι Τime Magazine, δεν είναι η Adele, ποτέ δεν ήταν…). Τείνω προς το δεύτερο, το αποδέχομαι, ο τύπος έχει ταλέντο, είναι καλλιτέχνης με την απόλυτη εννοια του όρου, πολυσχιδής και μοιάζει αυθεντικός. Απλώς δεν το καταλαβαίνω…

Τελικά το πήρα απόφαση ότι δεν θα έλυνα τις απορίες μου στη Βαρκελώνη, αλλά δε μπορούσα να το χωνέψω. Ούτε μπορούσα να δεχτώ πως είχα μπει στη διαδικασία να σκεφτώ αν θα ήταν ασφαλές να πάω μεχρι το Camden αύριο το βράδυ. Εκεί και τότε, αποφάσισα, σαν μια «πράξη αντίστασης και διαμαρτυρίας...», να διώξω κάθε τέτοια σκέψη.

 

Έφτασα στο Electric Ballroom λίγο πριν τις 9, και δυστυχώς δεν πρόλαβα τους Βlack Pistol Fire, ένα blues-rock ντουέτο από τα πολλά που έχουν προκύψει τελευταία, οι οποίοι θυμίζουν τους Black Keys όταν, εκτός από ιδέες και ταλέντο, είχαν ακόμα τσαμπουκά και όρεξη…

Σήμερα ειναι Κυριακή, και σε λίγο ξεκινάει η δεύτερη από τις 3 sold out εμφανίσεις του Gary Clark Jr στο Camden, με την αυριανή να έχει προστεθεί εκ των υστέρων, μετά τα αστραπιαία sold outs του Σαββατοκύριακου.

 

Ο ultra-cool Tεξανός εμφανίζεται ακριβώς στις 9μμ ντυμενος στα μαύρα

John Varvatos του, εννοείται φορώντας το χαρακτηριστικό μαύρο καπέλο του,

και μας προσφέρει 3 κομματάρες στη σειρά:

Bright Lights, Ain’t Messin’ Round, When My Train Pulls In.

Aμέσως μετά, στο Travis County, μας θυμίζει καπως τον Chuck Berry,

και καπάκι, μετά από μια πολύ σύντομη παύση, μάς παρουσιάζει το επομενο κομμάτι: Hold On, με το ρεφραίν “Hold on, we’re gonna make it”,

αφιερωμένο στα θύματα των προχθεσινών γεγονότων του Παρισιού,

στο οποίο, και μάλιστα στο Le Bataclan, ήταν προγραμματισμένο να παίξει τρεις μέρες μετά...

 

Για τις επόμενες 2 ακριβώς ώρες ο “Sonny Boy Slim” θα μας χάριζε ενα σετ που ακροβατεί και ισορροπεί με απόλυτη φρεσκαδα και επιτυχία, μεταξύ των ηλεκτρικών blues και του classic rock.

Το funk και η soul βρισκουν ευκαιρία να ξεπεταχτουν σε πολλά περάσματα, ενώ ο ήχος, το vibe και το groove, αλλά κυρίως η εικόνα του θυμίζει αδιόρατα, σε πολλούς, τον Jimi Hendrix. Ίσως ήταν ένα στοίχημα δικό του, να κατακτήσει την πόλη που αναγνώρισε, ανέδειξε και αποθέωσε τον μεγάλο Jimi.

 

Η τριμελής μπάντα που πλαισιώνει τον Gary Clark Jr, του χαρίζει έναν vintage ήχο, με κλασσικά όργανα όπως το Gretsch drum set του Johnny Radelat. Μπροστά μου έχω κάτι αυθεντικό, φρέσκο, σύγχρονο και ανεπιτήδευτο που δεν αμφιταλαντεύεται, δεν μιμείται, αλλά έχει ταυτότητα.

Τι του λείπει; Ίσως τα πνευστά που θα αναδείξουν τις συνθέσεις στο live, και ένα πιο σφιχτό σετ που δεν θα κάνει “κοιλιά” κάπου μετά τα 60 λεπτά. Αυτά όμως σίγουρα θα΄ρθουν με τον καιρό, την εμπειρία και το υλικό. Στην επόμενη επίσκεψή του στην Ευρώπη για εμφανίσεις σε μεγαλύτερους χώρους, με περισσότερο-πιο δουλεμένο υλικό και μεγαλύτερες παραγωγές.

 

Κάπου εδώ, ενώ το κοινό φωνάζει “Gary! Gary!”, λίγο πριν η μπάντα εμφανιστεί για το encore και ο Gary παίξει μαγική φυσαρμόνικα στο “Church”, διαπιστώνω πως όλη αυτή την ώρα βρίσκομαι πάντα δίπλα σε κάποια έξοδο κινδύνου… Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι τυχαίο, αν το κάνω υποσυνείδητα στο πλαίσιο μιας αυθυποβολής, του γενικότερου τρόμου, της πλύσης εγκεφάλου που έχω υποστεί αυτές τις δύο μέρες, και ενός ενστίκτου αυτοσυντήρησης,

ή αν το evacuation plan του Electric Βallroom είναι τοσο τέλειο και οι έξοδοι κινδύνου τόσες και τέτοιες, που αποκλείεται να μη βρεθείς κοντά σε κάποια και να το ξέρεις…

 

Setlist

Bright Lights, Ain't Messin 'Round, When My Train Pulls In, Travis County, Hold On, Our Love, Numb, 3 O'Clock Blues (B.B. King cover), Don't Owe You a Thang, BYOB, The Life, Cold Blooded, You Saved Me, Shake, Grinder,

The Healing

Encore: Church, Honest I Do (Jimmy Reed cover), Stay

 

 

Δημήτρης Παπανδρέου

 

Photo Gallery

More News
Be the first to know!
Όροι Χρήσης
© 2013 123tickets.gr, all rights reserved - Web Design by Netplanet
Κατασκευή Ιστοσελίδων